Πάντα με γοήτευε η υπερβολή.
Η αδυναμία του χάους να ταξινομηθεί.
Πόση αναρχία κρύβει στα σκέλια της η αρμονία.
Πόση αναρχία κρύβει στα σκέλια της η αρμονία.
Το πόσο αρμονικά διαδέχεται το σκοτάδι το φως.
Το πως τα μάτια σου δεν ήτανε ποτέ ο προορισμός, μα ήτανε ένας φάρος φωτεινός. Τα βράχια και τις ξέρες της ζωής να μου φωτίζει... μη πέσω πάνω τους και τσακιστώ.
Τα μάτια σου δεν ήτανε ούτε λιμάνι, ούτε σταθμός... μα ένας φάρος φωτεινός. Παλιός, σκουριασμένος, από την αλμύρα φαγωμένος.
Τα μάτια σου δεν ήτανε ούτε λιμάνι, ούτε σταθμός... μα ένας φάρος φωτεινός. Παλιός, σκουριασμένος, από την αλμύρα φαγωμένος.
Ένα απαλό φως στον υγρό και σκοτεινό μου ορίζοντα. Να μου θυμίζει, να μου υπενθυμίζει, τι να καρτερώ και τι να αποφεύγω. Τι να προσμονώ και τι να λησμονώ.
Και πάντα ήθελα να πλέω στα ύδατα σου, σα ναυαγός, σα πειρατής. Σαν κατακτητής.
Και όπως στάλαζε μέσα στα μάτια μου η βροχή και έλουζε την αβέβαιη ματιά μου
Και όπως στάλαζε το αίμα της στα μηνίγγια μου
Και όπως γέλαγε και ακρωτηρίαζε τη θλίψη μου
Και όπως γέλαγε, σα παιδί, σα μικρό κορίτσι και την προσοχή μου κέρδιζε
Και όλος ο κόσμος στέγνωνε στο κάτω μέρος των χειλιών της.
Ανέπνεα την ανάσα της και στα άδυτα του βυθού της κολυμπούσα.
Και τότε όλος ο κόσμος φλεγότανε στο πάνω μέρος των χειλιών της.
Στον απέραντο βαθύ σκοτεινό ωκεανό της.
