Δε νιώθω τα άκρα μου... Δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου... Δε ξέρω που βρίσκομαι... καθ'οτι η όραση μου θολή και οι αισθήσεις μου αναιμικές δίνουν μάχη να με επαναφέρουν στον κόσμο του υπαρκτού. Ακούω νερό να κυλάει...αισθάνομαι ένα δροσερό αεράκι να μου ξεσηκώνει την φράντζα και αντανακλαστικά χαμογελάω. Εξέρχομαι σταδιακά από τον λήθαργο και αναδύομαι σε μια κατάσταση ημισυνειδητότητας.
Το σώμα μου αποκτάει υπόσταση και η όραση μου αρχίζει να λαμβάνει και να μεταφέρει εικόνες στους νευρώνες μου. Σχεδόν πια έχω συνέλθει και αρχίζω να παρατηρώ το χώρο προσπαθώντας ταυτόχρονα να εξηγήσω το που βρίσκομαι. Τι δουλειά έχω εδώ; Θεέ μου που βρίσκομαι; Το ανοιχτό παράθυρο έκανε την κουρτίνα να ανεμίζει και μόλις που αποκάλυπτε με φειδώ κάποιες λεπτομέρειες για το που μπορεί να βρίσκομαι. Σηκώνομαι...σκοντάφτω... βρίζω... και τελικά γλιστράω εως το παράθυρο. "Where the fuck i am? ?" θυμάμαι να ψελλίζω με ένα αίσθημα αγωνίας που κορυφωνόταν και μεταρεπόταν σε αληθινό πανικό.
Ένας αέρας παιχνιδιάρικος χαϊδεύει τα χείλη μου και με κάνει να νιώθω ένα όμορφο μούδιασμα... Ρυθμοί πόλης ακούγονται από έξω και εικόνες αστικού τοπίου του 20ου αιώνα δίνουν μια εντύπωση που δεν με κάνει να χαίρομαι ιδιαίτερα...κάνοντας τον πρόωρο εφησυχασμό μου να ξεμακραίνει...
Μέχρι να προλάβω να επεξεργαστώ όλα τα δεδομένα βρίσκομαι να κουμπώνω το τελευταίο κουμπί του πουκαμίσου και να ετοιμάζομαι να αναζητήσω απαντήσεις...
Δε θυμάμαι τίποτα... μόνο τον μεγαλύτερο καταρράχτη του κόσμου μήκους 1 χιλιομέτρου να ξεδιπλώνεται υπεροπτικά μπρος στα μάτια μας.
... Καλώς ήρθατε στη Βενεζουέλα...!
