Είναι κάτι μέρες σαν και αυτή που ο καφές σου είναι πιο πικρός από κάθε άλλη φορά. Γενναία δόση καφέ μήπως και η καφεΐνη κατορθώσει να ξυπνήσει το ναρκωμένο αίμα μας. Μήπως και συγκρουστεί κανένα μόριο καφεϊνης στο πέρασμα της με κανένα νεύρο μας και καταφέρουμε να ξυπνήσουμε από την έκρηξη.
Όλο και πιο συχνά τελευταία έχω την εντύπωση οτι όταν πέφτω για ύπνο, είναι σαν να βυθίζομαι σε έναν κόσμο που απέχει παρασάγγας από τον δικό μας, τον γήινο. Πολλά βράδυα βλέπω οτι πετάω, ή βουτάω στο κενό χωρίς να προσγειώνομαι στο έδαφος και να πεθαίνω.
Όλο και πιο συχνά τελευταία έχω την εντύπωση οτι όταν πέφτω για ύπνο, είναι σαν να βυθίζομαι σε έναν κόσμο που απέχει παρασάγγας από τον δικό μας, τον γήινο. Πολλά βράδυα βλέπω οτι πετάω, ή βουτάω στο κενό χωρίς να προσγειώνομαι στο έδαφος και να πεθαίνω.
Με κάποιον τρόπο αποκτώ αεροδυναμική που δεν συνάδει με την ανθρώπινη φύση. Απίστευτα αποτοξινωτικό συναίσθημα, απίστευτα αιθέριο, ιδιαίτερα όταν μάλιστα όλες τις ώρες που είμεθα ξύπνιοι φερόμαστε τόσο βάναυσα στο κορμί μας. Όταν το υποτάσσουμε, το οριοθετούμε. Το καθηλώνουμε όλη μέρα πάνω σε μία καρέκλα και το τιμωρούμε να κυρτώνει και να χάνει την ευκαμψία του. Το σώμα μας, ένα εξαιρετικά εύκαμπτο όργανο, το έχουμε καταντήσει ένα άκαμπτο εργαλείο, λές και το έχουμε σφυρηλατήσει στη φωτιά. Τόσο εύκολα ο ναός γίνεται φυλακή. Η φυλακή της ψυχής μας. Τώρα καταλαβαίνετε γιατί είναι δύσκολο να ξυπνήσω το πρωί και ψάχνω τονωτικά εκχυλίσματα. Γιατί πρέπει να αφήσω τις πτήσεις και να επιστρέψω στο άκαμπτο κορμί.
Είναι κάτι μέρες σαν και αυτή που η μουσική ακούγεται πιο βαριά στα αυτιά σου και παρ'όλο που την έχεις ξανακούσει, πρώτη φορά εστιάζεις πάνω της και αναρωτιέσαι γιατί τόσο καιρό δεν είχες ακούσει τα λόγια της.
Είναι κάτι μέρες σαν και αυτή, που τα γκρίζα σύννεφα δεν σε εμποδίζουν να δεις τον γαλάζιο ουρανό και αυτό σε κάνει να μοιάζεις με τρελό που βλέπεις καλοκαιρία όταν όλοι ετοιμάζονται για βροχή. Ο καφές τελείωσε, αλλά η μουσική ακόμα αντηχεί μπάσα, κλονίζοντας συθέμελα το άκαμπτο κορμί...your own personal Jesus!
Είναι κάτι μέρες σαν και αυτή, που τα γκρίζα σύννεφα δεν σε εμποδίζουν να δεις τον γαλάζιο ουρανό και αυτό σε κάνει να μοιάζεις με τρελό που βλέπεις καλοκαιρία όταν όλοι ετοιμάζονται για βροχή. Ο καφές τελείωσε, αλλά η μουσική ακόμα αντηχεί μπάσα, κλονίζοντας συθέμελα το άκαμπτο κορμί...your own personal Jesus!
