Η Βενετία μια πόλη του ιταλικού βορρά χτισμένη εκεί στην
κλειστή λεκάνη της Αδριατικής.
Μια πόλη που παρόμοιά της δεν υπάρχει. Η πόλη των δόγηδων
που ποτέ της δεν ενοχλήθηκε από τους μηχανικούς ήχους των αυτοκινήτων ούτε και
ένοιωσε την μανία της κυκλοφορίας τους... Ο μόνος θόρυβος μηχανής είναι αυτός
των εσωλέμβιων που κυκλοφορούν κατά εκατοντάδες στα δαιδαλώδη κανάλια της...
Η πόλη που δεν σ’ αφήνει να ζήσεις τον "έρωτα"
παρά μόνο αν "χαιδέψεις" περπατώντας, το "κορμί της"...
Σοκάκια που σαν λαβύρινθος σε οδηγούν όλα ως δια μαγείας
στην επιβλητική κεντρική πλατεία της πόλης μπροστά από τον καθεδρικό του Σαν
Μάρκο. Αυτή η απίστευτη γοητεία του "θέλω να χαθώ", αλλά η "πόλη
με βρίσκει" ειναι και η μοναδικότητα του τόπου τούτου.
Στα στενά αποπνικτικά δρομάκια της, περιμένεις ανα πάσα
στιγμή και λεπτό να ξεπεταχτεί μπροστά σου κάποιος μαυροφορεμένος με μαύρη
βελούδινη μπέρτα κι αυτή την κακομούτσουνη μάσκα με την τεράστια γαμψή μύτη.
Έχεις την αίσθηση οτι θέλεις να τρέξεις να σωθείς, αλλά λίγο πιο κάτω εκεί στον
τεράστιο, ηλεκτρικό πλέον, φανό της γωνίας πετάγεται μπροστά σου ένας
μεθυσμένος, χαμένος κι αυτός, πειρατής και μπάινεις έντρομος στο ακόμα πιο
στενό δρομάκι εκεί που ο κορμός σου ίσα που χωράει και δεν βρίσκει στους
τοίχους.... Και η λύτρωση έρχεται μπροστά σου... Ένα κάμπο με το πηγάδι στην
μέση, έτοιμο να ξεδιψάσει και να δροσίσει τα στεγνά από την αγωνία χέιλη σου.
Και τι απογοήτευση! Πλησιάζοντας ανακαλύπτεις πως το
πηγάδι ειναι σφραγισμένο, θύμα της πανούκλας και των άλλων λοιμών που χτύπησαν
πάμπολλες φορές την παραμυθένια αλλά και ταυτόχρονα καταραμένη πόλη.
Το περπάτημα αργό αλλά η αίσθηση κυνηγημένη. Απολαμβάνεις
την αγωνία σαν να συμμετέχεις στην πιο ακριβοπληρωμένη παραγωγή της ζωής σου. Ειναι
αυτή η ρημάδα η αίσθηση τού "δεν θέλω να τελειώσει ακόμα...."
Και τότε ανατέλλει μπροστά σου το παλάτσο ντουκάλε και
μέσα στις στημένες υπαίθριες αγορές ξεχωρίσεις την μορφή και την φωνή του Σάιλοκ
να διαπραγματεύεται τιμές υπαρκτές κι ανύπαρκτες...
Κι όλα αυτά με μιας σταματάνε γία να επιστρέψεις στην
πραγματικότητα μέσα από τους ήχους του βιολιού που παίζει την μελωδία από το
φάντασμα της όπερας...
Πραγματικότητα ή η αρχή μιας νέας περιπέτειας πάνω στο
κορμί της λουόμενης κυρίας... Της Βενετίας !!!
Υ.Γ. Δεκαεννέα χρόνια συνεχόμενα πιστός στο ραντεβού μαζί
σου siniora κι αισθάνομαι σαν να σε γνώρισα χθες. Κι αλλά τόσα να περάσουν, θα ´θελα
να ´μαι "ευλογημένος" , να δίνω το παρών...
