Είναι
δύσκολο στην Ελλάδα να μιλήσουμε για ανθρώπινα δικαιώματα. Όχι πως δεν είμαστε
μια δημοκρατική χώρα. Είμαστε όμως ένας βαθιά φοβικός λαός. Μια κοινωνία που
φοβάται είναι αδύνατο να δει τον πλησίον της στη διαφορετικότητά του.
Ταυτόχρονα το υβριστικό με ομοφοβικό περιεχόμενο tweet εκλεγμένου πολιτικού και
η ορκωμοσία της νέας δημοτικής αρχής στη Θεσσαλονίκη είναι οι ενδείξεις της
κοινωνίας όπου οποιοδήποτε διαφορετικό σχολιάζεται και προκαλεί έριδες. Το
ομοφοβικό σχόλιο δεν είναι κάτι περισσότερο απο αυτά που ακούς καθημερινά στο
δρόμο για τον πούστη και την αδερφή, για τη λεσβία, για το μαύρο, τον άσπρο,
τον Εβραίο.
Δεν απέχει από την ομοφοβική αίσθηση πολλών ελλήνων. Όπου ο
"όμοιος" μπορεί να χαρακτηρίζεται και να διακρίνεται με ποικίλα κριτήρια
κατά περίπτωση πέραν της σεξουαλικότητας. Το αστέρι που λειτουργούσε ως
μαρκάρισμα των Εβραίων από τους Ναζί δεν είναι κάτι περισσότερο από όλους
εκείνους τους χαρακτηρισμούς που αφειδώς σκορπάμε ως κοινωνία δεξιά και
αριστερά στους συμπολίτες μας, με σκοπό να τους μαρκάρουμε όλους κατά πως
βολεύει εαυτόν. Ανάλογα με το που θέλει να ανήκει ο ομιλών, αποδίδει
προσβλητικούς επιθετικούς χαρακτηρισμούς, ώστε να μη νιώθει απροστάτευτος μέσα
στη διαφορετικότητα των ανθρώπων.
Γιατί αν κάποιος είναι ο "ξένος",
τότε κάποιοι άλλοι θα είναι οι "όμοιοι" μου κι έτσι ο φόβος βρίσκει
ένα καταφύγιο. Το καταφύγιο του κάποιος άλλος φταίει, κάποιος άλλος είναι ο
μιερός, κάποιος άλλος πρέπει να προσελκύσει τα βλέμματα. Κι έτσι
"εγώ" μπορώ να παραμείνω στην ελίτ της αφάνειας. Γιατί τόσος λόγος
για το άστρο στο πέτο του Μπουτάρη; Τι να εννοούσε εκτός του προφανούς;... Ήταν
προσχεδιασμένο; Και εάν ναι, γιατί; Και από ποιον; Όλα αυτά τα ερωτήματα έπρεπε
να απαντηθούν στην περιβόητη "κοινή γνώμη" για να αντέξουμε ένα
καθαρό αντιρατσιστικό μήνυμα. Γιατί όταν αναφέρεσαι στους Ναζί προκαλείς
περίεργα συναισθήματα...
Με τη Χρυσή Αυγή συνεχώς στο φόντο της πολιτικής
σκηνής τα τελευταία χρόνια, το κίτρινο αστέρι γίνεται λόγος να ρωτήσουμε το
δήμαρχο γιατί το φοράει... Στη Θεσσαλονίκη με τόσους Εβραίους και τόσα θύματα
εθνικιστικών τάσεων, είναι θαρραλέο να φοράς στο πέτο κάτι που να θυμίζει την
πρόσφατη απάνθρωπη ιστορία. Κι όμως δυσκολευόμαστε τόσο να χαρούμε με μια
τέτοια κίνηση. Τη σχολιάζουμε, τη διερευνούμε και αφήνουμε κάθε Νικολόπουλο να
μιλάει όπως θέλει, στιγματίζοντας και μοιράζοντας τα δικά του νέο-ναζιστικά
αστέρια στους όχι όμοιους του...
